کشکاب، طبیب خانگی
دکتر لیلی عبدی
ماالشعیر طبی (کشکاب) با ماالشعیری که از تخمیر جو به دست می‌آید متفاوت است. در طب ایرانی- اسلامی کشکاب یک غذای دوایی (غذاى دوایى آن است كه تاثير آن در بدن به ماده و كيفيت هر دو باشد) محسوب شده و از دانه‌ی جو تهیه می‌شود. همه فرآورده‌هایی که از دانه‌ی جو به دست می‌آیند، کیفیت سرد و تر دارند. از میان فرآورده‌های دانه‌ی جو، ماالشعیر خاصیت رطوبت بخشی قابل ملاحظه‌ای دارد. حکما بر این عقیده‌اند که هیچ «غذاى دوایى»، نافع‌تر از ماالشعیر نیست؛ زیرا در آن خواصی وجود دارد که در هیچ غذاى واحدی این همه خاصیت دیده نشده است. با این همه، میزان و نحوه‌ی مصرف آن باید تحت نظر پزشک معالج (طبیب سنتی) باشد.
خواص ماالشعیر طبی
– طبیعت ماالشعیر سرد و تر است، در نتیجه برای به تعادل رساندن گرم مزاجان مفید است.
– ماالشعیر، سهل النفوذ در تمام بدن بوده و سبب حفظ قوت آن می‌شود.
– پاک کننده‌ی معده است.
– به سرعت هضم یافته و ایجاد نفخ نمی‌کند.
– به دفع مواد زاید در بدن کمک می‌کند.
– لذیذ است؛ بنابراین طبیعت بیمار آن را به راحتی می‌پذیرد.
– مسکن عطش است.
– در درمان تب‌های حاره (گرم) چیزی بهتر و برتر از ماالشعیر وجود ندارد.
روش تهیه ماالشعیر طبی
– یک پیمانه جوی پوست کنده یا بلغور جوی پاک شده را با بیست پیمانه آب روی حرارت ملایم بجوشانید. هر چه کف داد از روی آن بگیرید و دور بریزید تا زمانی که حجم آن به یک چهارم کاهش یابد. در طول پخت برای جلوگیری از ته گرفتن باید آن را هم بزنید. پس از کاهش حرارت، آن را به وسیله‌ی تنظیف یا توری ریز، صاف و عصاره‌گیری کرده و جرم آن را جدا کنید.
موارد منع مصرف ماالشعیر طبی
– یبوست: اگر بیمار یبوست دارد و نیاز به مصرف ماالشعیر طبی شد، ابتدا باید به وسیله‌ی تنقیه (حقنه یا شیاف)، پاک‌سازی روده انجام (با نظر طبیب سنتی) و سپس اقدام به مصرف آن شود.
– عدم مصرف هم‌زمان با سکنجبین: در صورت نیاز به مصرف سکنجبین از هر نوعی (درمانی یا معمولی) با فاصله‌ی دو ساعت قبل و چهار ساعت بعد از مصرف ماالشعیر طبی باشد.
– فصد: برای بیماری که نیازمند فصد است، نباید ماالشعیر طبی تجویز شود.
– مسهل: در صورت نیاز به استفاده از مسهل نباید ماالشعیر طبی مصرف شود.
– اوجاع صعب: چنان‌چه بیمار دردهای شدید و صعب داشته باشد، تجویز ماالشعیر طبی جایز نیست.
– در بیماری‌های خطرناک
برگرفته از سایت مجله نیک و نو
بیشتر بخوانید
