شنگ، التیام دهنده زخم ها

 

گیاه شناسی
گیاه شنگ در شیراز و اصفهان به (شنگ آلاله) معروف است. به این گیاه قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم می گویند. در عربی به نوع چمنی این گیاه که برگ های آن باریک تر است، (لحبه النبس) و (زنب الخیل) گفته می شود.
شنگ در چمنزارهای نمناک شمال ایران، بین کبوتر چای، زردچین و نارون می روید و نوع چمنی آن در مغرب ایران، تفرش، اراک، کوه شاهو و کردستان زیاد است. در اروپا به دلیل زیبایی گل این گیاه، شنگ را پرورش می دهند. گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی شنگ را نر و نوع چمنی را ماده می دانستند و در زبان فرانسه به شنگ (یارب دوشوو) گویند که در فاصله ی اردیبهشت تا تیرماه ظاهر می شود.

طبیعت
براساس دیدگاه حکمای طب سنتی، طبیعت شنگ سرد و خشک است.

خواص درمانی شنگ
•    گل این گیاه را روی محل سوختگی قرار دهید تا آن را التیام دهد. ضماد گل شنگ با موم، برای سوختگی با آتش مفید است.
•    از برگ های شنگ در سالاد استفاده می کنند یا آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه می خورند، زیرا بسیار خنک است.
•    خوردن برگ های شنگ، اسهال و خون ریزی معده را بند می آورد.
•    پاشیدن برگ و گل خشک شده ی این گیاه روی زخم های چرکی و متعفن سودمند است.
•    ضماد آن را برای التیام عصب قطع شده مفید دانسته اند.
•    عصاره گیاه شنگ که در طب سنتی ایران (طوثوت) خوانده شده، پادزهری قوی است.
•    اگر این گیاه را پختید، هرگز آب آن را دور نریزید بلکه آن را بنوشید، زیرا منابع شنگ در آب جوشانده ی آن جمع می شود. عصاره ی شنگ برای درمان کچلی و زخم های جلدی مفید است.

خواص درمانی ریشه ی شنگ
•    حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه ی گیاه شنگ را پادزهر سموم می دانست.
•    برای معالجه ی نزله ی ریوس، نقرس، روماتیسم و امراض جلدی، جوشانده ی شصت گرم ریشه ی شنگ را تجویز کرده اند.
•    ریشه ی شنگ برای جلوگیری از اسهال و خونریزی، از برگش قوی تر است.
•    ریشه ی گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است، اما خوردن آن اشتها را زیاد می کند.
•    ریشه شنگ خلط آور و نرم کننده ی سینه و التیام دهنده ی زخم هاست.
•    در هنگام مسمومیت از ریشه ی این گیاه استفاده کنید.
•    برای روماتیسم مفید است و آب ریشه خام آن، زگیل را از بین می برد.

منبع: مجله نیک و نو/ شماره ۲۹